Men noemde haar madelief. Een mooie bloem, witte blaadjes, een fel groene stengel en een geel hart. Fier als een gieter staat ze in de weide tussen alle andere bloemen. Als een vuurtoren steekt ze boven het gras uit. Gelukkig, parmantig, trots en zelfbewust. De weken gaan voorbij en madelief opent en sluit iedere dag haar hart voor de zon. Ze neemt de warmte op en groeit als nooit te voren.
Met de tijd worden de dagen korter en donker, hoe hard ze ook haar best doet, onvermijdelijk vallen haar witte blaadjes naast haar neer. Bij ieder blaadje huilt ze stilletjes in zichzelf. Het voelt alsof al haar trots en pracht van haar weggetrokken worden. In één ruk, zonder medelijden, zonder uitleg, zonder reden. Het enige wat nog overblijft is haar stengel en haar warm gele hart.
Madelief geeft niet op. Ze blijft statig staan en denkt iedere dag aan de warme zon, die sowieso terug komt. Donkere weken en maanden gaan voorbij. Kille koude dagen en gitzwarte nachten zijn voor Madelief als de hel.
Nu en dan rolt er een traantje uit haar hart langs haar stengel naar beneden. Het voelt als pijn, maar net dat traantje voedt haar wortels. De afgevallen blaadjes vormen bescherming tegen de vorst.
Tot op de dag dat de eerste zonnestralen haar gele hart opnieuw gaan verwarmen. Water en warmte, traantjes en genegenheid brengen haar weer tot leven.
Één voor één komen er hele kleine witte knopjes rond het gele hart van Madelief. De verdorde blaadjes rond de voet van haar stengel waaien stilletjes weg, samen met het verdriet dat ze eerder had.
Knopjes veranderen in nieuwe blaadjes, ook aan de stengel verschijnt fris groen.
Trots op zichzelf kijkt Madelief om zich heen. De andere bloemen en de grassen deinen mee op de wind, ze wuiven haar toe, blij je terug gelukkig te zien Madelief!
Blij gelukkig te zijn…

Neem contact met ons op als het nodig is, we zijn er om jullie te steunen!
Lotgenotenlijn 0800 82 532
info@saying-goodbye.be
of onze chatlijn