Voor ieder die een dierbare verloren heeft

Saying Good bye

Bestuur

Frederique Vanassche

Mijn naam is Vanassche Frederique (beter gekend als Fietje), moeder van 2 prachtige pubers. Reeds 20 jaar werken we binnen de rouwzorg, waarom…hmmm. Mijn eerste 10 levensjaren was samen met mijn mama die toen ziek was. Gelukkig had ik een zorgzame grootmoeder en 2 grote super lieve zussen die hun best deden om gedeelde zorg over te nemen. Na jaren ziekte had ze de strijd verloren en op 10 jarige leeftijd kreeg ik plots de naam toebedeeld van weeskindje. Als jong meisje leerde ik vlug volwassenen worden en verdriet uitstellen.

Ieders leven ging verder maar mijn leven stond nog stil. Schuld, angst, eenzaamheid en woede naar de buitenwereld werden mijn sleutelwoorden als jong kind en vooral als puber. Schuldgevoel omdat ik door de ziekte afstand had genomen van mijn moeder, angst om hoe de toekomst ging zijn. Eenzaamheid ook al waren zoveel mensen rondom mij, toch voelde ik mij anders. Maar ook vooral woede. Woede van ‘waarom dit mij moest overkomen’. Woede omdat mensen je ontwijken of raar bekijken met van die puppie ogen terwijl je gewoon normaal wilt zijn. Normaal zoals alle ander kinderen.

Gelukkig had ik een sociaal netwerk van vrienden en een liefdevol gezinsnestje, die met heel veel zorg en vooral héél véél geduld mij door deze moeilijke periode haalden. Na jaren vrijwilligers werk bij ondersteuning slechtnieuwsmeldingen, stelde ik vast dat de taboe rond rouw nog sterk aanwezig was. Dat heel veel mensen, jongeren en kinderen ook dagelijks geconfronteerd werden met de onzichtbare schaduw rond verlies van een dierbare.

Als 32 jarige nam ik de beslissing om terug te gaan studeren als rouw- en verliesconsulente aan Artevelde school. Nog eens 10 jaar later werk ik voltijds met mensen die iemand dierbaars verloren zijn binnen mijn privé praktijk. Hebben we een prachtige vzw Saying Goodbye opgericht, waar we weekends en kampen organiseren met kinderen, jongeren en volwassenen. Sensibiliseren we scholen en organisaties dat praten rond de verschillende emoties die bij rouw belangrijk zijn.

Daarom starten we vanaf 1 maart ons lotgenotenlijn waar we de brug vormen tussen andere prachtige vzw en nabestaanden om door te verwijzen. Uiteindelijk door het stukje verlies van mijn mama en het rugzakje die ik koester en met heel veel warmte omarm, ben ik geworden wie ik nu ben. Trots op mijn verleden en zeker trots op mijn toekomst. 💖 En vooral dankbaar aan de vele mensen die ons steunen.
Voorzitter

Stefanie Desmet

Hallo, mijn naam is Stefanie Desmet, ik ben 36 jaar, ik werk in een buitenschoolse opvang en ben penningmeester binnen vzw Saying goodbye. Maar in de eerste plaats ben ik vooral mama van 2 prachtige zonen van 8 en 11 jaar oud. Ik ben meegestapt in de vzw omdat ik het een prachtig initiatief vind maar vooral omdat ook ik mijn papa verloren ben toen ik 14 jaar oud was. 3 september 1995 is een dag waarop voor mij de wereld even stil is blijven staan want op die dag kreeg ik te horen dat mijn grote held er niet meer was, nooit meer grappen en elkaar plagen maar ook nooit meer uren zitten kletsen over de grote en kleine dingen in het leven.

Opeens moet je groot zijn en zie je al dat verdriet om je heen, je weet niet wat je er mee moet en hoe je er mee kan omgaan. Ik zat op een leeftijd waarop ik heel veel moest gaan ontdekken en ik had toen echt het gevoel dat ik mijn rots in de branding was kwijt geraakt. Gelukkig waren er heel veel mensen rondom mij bij wie ik terecht kon. Nu ik ouder ben weet ik dat dit niet altijd zo evident is.

Daarom ben ik heel blij dat ik deel mag uitmaken van een team dat steeds klaarstaat om kinderen en jongeren te helpen, steunen en begeleiden indien nodig. Hen helpen om hun rugzakje wat lichter te maken en hen te tonen dat ook ik een rugzakje meedraag maar dat er aan dat rugzakje ook wel positieve dingen vast hangen. Want het is een feit dat de dingen die je mee maakt in je leven je vormen tot de persoon die je op de dag van vandaag bent. één ding weet ik heel zeker mijn papa zou heel trots zijn op de persoon die ik geworden ben, en ik ben mij heel erg bewust dat dit grotendeels door hem en natuurlijk ook door mijn mama komt omdat zij mij de kans gegeven hebben om uit te groeien tot wie ik nu ben.

Vanuit de grond van mijn hart DANK U WEL! Met al deze dingen in mijn achterhoofd wil ik er heel graag zijn voor onze kinderen en jongeren om hen te tonen, en hen er met momenten aan te herinneren dat ze er niet alleen voor staan! Dikke knuffel Stefke.
Ondervoorzitter-Penningmeester