Mijn naam is Vanassche Frederique (beter gekend als Fietje), moeder van 2 prachtige pubers. Reeds 20 jaar werken we binnen de rouwzorg, waarom…hmmm. Mijn eerste 10 levensjaren was samen met mijn mama die toen ziek was. Gelukkig had ik een zorgzame grootmoeder en 2 grote super lieve zussen die hun best deden om gedeelde zorg over te nemen. Na jaren ziekte had ze de strijd verloren en op 10 jarige leeftijd kreeg ik plots de naam toebedeeld van weeskindje. Als jong meisje leerde ik vlug volwassenen worden en verdriet uitstellen.
Ieders leven ging verder maar mijn leven stond nog stil. Schuld, angst, eenzaamheid en woede naar de buitenwereld werden mijn sleutelwoorden als jong kind en vooral als puber. Schuldgevoel omdat ik door de ziekte afstand had genomen van mijn moeder, angst om hoe de toekomst ging zijn. Eenzaamheid ook al waren zoveel mensen rondom mij, toch voelde ik mij anders. Maar ook vooral woede. Woede van ‘waarom dit mij moest overkomen’. Woede omdat mensen je ontwijken of raar bekijken met van die puppie ogen terwijl je gewoon normaal wilt zijn. Normaal zoals alle ander kinderen.
Gelukkig had ik een sociaal netwerk van vrienden en een liefdevol gezinsnestje, die met heel veel zorg en vooral héél véél geduld mij door deze moeilijke periode haalden. Na jaren vrijwilligers werk bij ondersteuning slechtnieuwsmeldingen, stelde ik vast dat de taboe rond rouw nog sterk aanwezig was. Dat heel veel mensen, jongeren en kinderen ook dagelijks geconfronteerd werden met de onzichtbare schaduw rond verlies van een dierbare.
Als 32 jarige nam ik de beslissing om terug te gaan studeren als rouw- en verliesconsulente aan Artevelde school. Nog eens 10 jaar later werk ik voltijds met mensen die iemand dierbaars verloren zijn binnen mijn privé praktijk. Hebben we een prachtige vzw Saying Goodbye opgericht, waar we weekends en kampen organiseren met kinderen, jongeren en volwassenen. Sensibiliseren we scholen en organisaties dat praten rond de verschillende emoties die bij rouw belangrijk zijn.
Daarom starten we vanaf 1 maart ons lotgenotenlijn waar we de brug vormen tussen andere prachtige vzw en nabestaanden om door te verwijzen. Uiteindelijk door het stukje verlies van mijn mama en het rugzakje die ik koester en met heel veel warmte omarm, ben ik geworden wie ik nu ben. Trots op mijn verleden en zeker trots op mijn toekomst. 💖 En vooral dankbaar aan de vele mensen die ons steunen.
Voorzitter